کاوش موضوع بیابان زایی

بیابان‌زایی نوعی تخریب زمین تدریجی است که در آن زمین‌های حاصلخیز به بیابان‌های خشک تبدیل می‌شوند، که ناشی از ترکیبی از فرآیندهای طبیعی و فعالیت‌های انسانی است. علت اصلی بیابان‌زایی، از دست دادن بیشتر پوشش گیاهی است. این پدیده تحت تأثیر عوامل متعددی، به تنهایی یا ترکیبی، مانند خشکسالی، تغییرات اقلیمی، شخم زدن برای کشاورزی، چرای مفرط و جنگل‌زدایی برای سوخت یا مصالح ساختمانی قرار می‌گیرد. اگرچه پوشش گیاهی نقش عمده‌ای در تعیین ترکیب بیولوژیکی خاک دارد، مطالعات نشان داده‌اند که در بسیاری از محیط‌ها، نرخ فرسایش و رواناب با افزایش پوشش گیاهی به صورت نمایی کاهش می‌یابد. سطوح خاک خشک و بدون محافظ، با باد از بین می‌روند یا توسط سیلاب‌های ناگهانی شسته می‌شوند، و لایه‌های زیرین بی‌حاصل خاک را باقی می‌گذارند که در آفتاب خشک شده و به یک لایه سخت غیرمولد تبدیل می‌شوند. حداقل ۹۰٪ از ساکنان مناطق خشک در کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کنند، جایی که آنها از شرایط اقتصادی و اجتماعی نامناسب نیز رنج می‌برند. این وضعیت با تخریب زمین به دلیل کاهش بهره‌وری، ناپایداری شرایط زندگی و دشواری دسترسی به منابع و فرصت‌ها تشدید می‌شود. مناطق جغرافیایی که بیشترین آسیب را دیده‌اند در آفریقا (منطقه ساحل)، آسیا (بیابان گبی و مغولستان) و بخش‌هایی از آمریکای جنوبی قرار دارند. خشک‌بوم‌ها تقریباً ۴۰ تا ۴۱ درصد از مساحت خشکی زمین را اشغال کرده و محل زندگی بیش از ۲ میلیارد نفر هستند. اثرات بیابان‌زایی شامل طوفان‌های شن و گرد و غبار، ناامنی غذایی و فقر است. روش‌های کاهش یا معکوس کردن بیابان‌زایی شامل بهبود کیفیت خاک، سبز کردن بیابان‌ها، مدیریت چراگاه‌ها، و درخت‌کاری (جنگل‌کاری و جنگل‌کاری) هستند. در طول تاریخ زمین‌شناسی، توسعه بیابان‌ها به طور طبیعی در فواصل زمانی طولانی رخ داده است. مطالعه مدرن بیابان‌زایی از مطالعه خشکسالی دهه ۱۹۸۰ در منطقه ساحل نشأت گرفت.... بیشتر در ویکی پدیا